Gezondheidszorg in Nederlands-Indië
In de tweede helft van de 19e eeuw kwam er in Nederland vanuit verschillende hoeken in de samenleving, voorzichtig kritiek op de uitbuiting en het koloniale systeem en de Nederlandse regering moest daarop wel reageren. De slechte volksgezondheid werd grotendeels geweten aan armoede, ongezonde leefomstandigheden, slechte voeding, zware arbeid en gebrek aan gezondheidszorg.
Rond 1900 leverde de exploitatie van de kolonie één derde van de Nederlandse schatkist op, maar van dat geld kwam vrijwel niets ten goede aan de bewoners van Nederlands-Indië.
Hoeveel geld had Nederland voor haar kolonie over?
Een nieuw beleid onder de naam Ethische Politiek moest vanaf 1901 de inwoners van de kolonie welvarender en zelfstandiger te maken. Er werd wel enige actie ondernomen om de uitbuiting op de plantages tegen te gaan, gezondheidszorg voor de bevolking op te zetten en Indonesische hulpartsen op te leiden.
Maar de weinige verbeteringen werden veel te laat ingezet en ze bereikten maar een beperkt deel van de bewoners. Het gouvernement vond de kosten te hoog en maakte daarom keuzes: op welke wijze en voor wie moest gezondheidszorg uitgebreid worden.
De ontdekking van ziekteverwekkers en -dragers in de 19e eeuw was een belangrijke stap vooruit in de bestrijding van besmettelijke en dodelijke ziekten, en in de ontwikkeling van geneesmiddelen en vaccins.
Onderzoekers in laboratoria in Nederlands-Indië en Nederland onderzochten ziekten die daar voorkwamen.